Ақыл-парасатымен де, шешендік-тапқырлығымен де аттары елге жайылған Құнанбай Өскенбайұлы мен Мұса Шорманұлы сұхбаттасып отырса керек. Бір сөздің орайы келгенде медреседе оқып жүрген Абай: «Мұсеке, балаңыз Садуақасқа Сағиди бин Уақас деген әкелі-балалы екі кісінің атын қойыпсыз ғой», – деп тосын пікір қосады. Мұны көңіліне алған Мұса ертеңінде біраз адам бас қосқан жиында қолдан ашытқан сыра-кіршіме ішіп отырған Абайға өзі тиісіп: ««Мұны татарлар «кіршімә» дейді, бізше ол «кіріспе» деген сөз. Сондықтан бұған кіріспеген мақұл ғой», – дейді. Сонда Абай: «Жоқ, олай емес, «кіршіме» парсының «гаршама», яғни «шамаңа қарай» деген сөзінен жұғысты болған. Бұл – бір. Екіншіден, әр нәрсенің есімінен гөрі жемісіне қараған жөн. Мәселен, «алма» деген тәтті жемісіміз бар, бірақ сіз оны атына қарай алмай, жемей отыра аласыз ба?» – деп Мұсаны тағы да сөзден тосылтқан екен.